مندرج در ژورنال شماره ۸۸۲ (لینک به فایل پی دی اف نشریه ژورنال برای پیاده کردن روی تلفن همراه)
سازمان “فمن” و “قانون برابر برای همه” خواستار برگزاری روز جهانی برای دفاع از آهو دریایی را روز هشتم نوامبر اعلام کرده بودند. در چندین شهر از جهان به ابتکارهای جمعی و فردی بسیاری از این روز حمایت کرده تا توجه جهان را به سرنوشت آهو دریایی جلب کنند و بپرسند او کجاست؟ و خواستار آزادی او شوند.
در این روز در میدان پیکادلی” لندن فعالین حقوق زنان تجمع کردند و چندین زن با اعتراض عریان و سوتین لباس زیر شبیه آهو پوشیده در این تظاهرات شرکت کردند. مریم نمازی در این تجمع اعتراضی سخنرانی کرد و گفت:
آهو به دلیل برهنه شدن در محوطه دانشگاهش با خشونت دستگیر شد و به بهانه “روانی بودن” در بخش روانپزشکی بیمارستان تهران بستری و در واقع زندانی شده است. در حقیقت هیچ‌چیز دیوانه‌ای در مورد فریاد آهو علیه زن‌ستیزی وجود ندارد. زنان مبارز همواره از سوی رژیم اسلامی در ایران و همچنین در طول تاریخ، با برچسب روانی و مجنون روبرو شده‌اند. در واقع این رژیم، قوانینش، اسلام، دین، زن‌ستیزی، مردسالاری است که دیوانه است نه آهو.
برخی می‌پرسند اعتراض برهنه چرا؟ برهنگی برای‌آنکه نقطه مقابل حجاب است. واژگونی زنی “ایده‌آل” است که باید مطیع، فرمانبر باشد و از فضای عمومی محو شود. رژیم اسلامی زنان بی‌حجاب را برهنه می‌خواند. ما به شما نشان خواهیم داد که برهنگی چیست. اصرار اسلامیون برای محو کردن زنان، بدن آنها، صدای آنها، انسانیت آنها از فضای عمومی، برهنگی را شکل مهمی از مقاومت تبدیل کرده است.
می‌پرسند، پس شما می‌خواهید همه زنان به قول رژیم برهنه باشند؟ شاید شما مفهوم “بدن من، انتخاب من” یا نحوه عملکرد حقوق را درک نمی‌کنید. حق سقط‌جنین یا حقوق همجنس‌گرایان به این معنا نیست که شما باید سقط‌جنین کنید یا همجنس‌گرا باشید.
برهنگی زنان به‌عنوان اعتراض، نفرت و زن‌ستیزی عمیق در جامعه را آشکار می‌کند. به‌ویژه زمانی که بدن او خارج از محدودیت‌های پذیرفته شده اجتماعی یعنی بین یا باکره یا “فاحشه” بودن، باید در دست او خود باشد.
بااین‌حال، اغلب اپوزیسیون رژیم اسلامی هم برهنگی را با انحراف یکی می‌دانند. این نگاه همانند نگاه اسلامی‌ها به زنان و بدن آنها است. پاسخ اینها همان شعار زن، زندگی، آزادی “هیز توی، هرزه توی، زن آزاده منم” است.
باید گفت که برهنه شدن آهو محور و جوهر انقلاب زن، زندگی، آزادی است. بحث فقط حجاب نیست. مو ادامه بدن است. بدن زنان شرم‌آور نیست. ناموس بین پاهای زن و در سینه‌های او نیست. همانطور که ژیزل پلیکو در دادگاه تجاوز دسته‌جمعی خود که در فرانسه در جریان است گفت: “طرفِ شرم باید عوض شود.” این رژیم اسلامی ایران، زن‌ستیزها، پدرسالاران هستند که باید شرمنده باشند، نه آهو. مشکل بدن زنان نیست، مشکل زن‌ستیزی عمیق شماست.
اعتراض برهنه بدن زنان درملأعام قد علم می‌کند و باز تعریف می‌کند که چه کسی بدن او را کنترل می‌کند – نه دین، فرهنگ، پدرسالاری، و قطعاً نه “مرد، میهن، آبادی” همان خواست همیشگی مردسالاری که در تقابل با “زن، زندگی، آزادی” مطرح شد.
اعتراض برهنه میدان جنگ برای سرکوب را به میدان نبرد برای رهایی خود و جامعه تبدیل می‌کند. اعتراض عریان تجسم‌کردن مجدد جهان دیگری را که نه بر اساس “مرد، میهن آبادی”، بلکه بر پایه عمیق “زن، زندگی، آزادی” را فراهم می‌کند.